Tiendplein – Rotterdam, zondag 4 juli 2021 – Op dezelfde plek waar we NIDA’s eerste verkiezingsavond vierden, daar bedanken we vandaag Nourdin El Ouali voor al zijn waardevolle jaren als politiek leider voor de partij. Zonder Nourdin zouden we hier nu niet staan. Niet omdat dit een receptie is ter ere van Nourdin, maar omdat NIDA nu niet zou staan, zonder Nourdin.
Een afscheid gehost door advocate Elsa van der Loo (nr. 2 NIDA) met ontroerende bijdragen van interim-partijvoorzitter Ferukh Ahmed, wethouder Richard Moti namens het college van B&W, publiciste, schrijver en politica Anja Meulenbelt (dank voor de foto’s!), jongerenimam Mohamed Abdullahi en partijsocioloog Jeroen Schilder. De speech van laatstgenoemde says it all 😉
—
Ze zeggen weleens de beste leiders staan op, of de beste leiders worden gekozen of gevraagd, bij NIDA niet, Nourdin is gedwongen. Hij moest.
De Koran leert ons: er is geen dwang in islam. Maar hiervoor knepen we allemaal even een oogje dicht. Één van de dingen die ik mooi vind aan Nourdin, is dat hij het leiderschap bij NIDA niet ambieerde, maar dat wij hem ertoe moesten dwingen. En ik weet niet of het toevallig is dat we in deze week van KetiKoti ook deze receptie voor jou houden… Hoe dan ook: je bent vrij! Voorlopig.
Zestien jaar geleden ontdekte ik de islam – en als socioloog – vooral ook vanwege de politiek-maatschappelijke meerwaarde van islam. En sindsdien droom ik van een partij als NIDA.
En het is alweer acht jaar geleden, dat we begonnen met NIDA. Gedurende het jaar 2013… We waren met zo’n twintig, dertig, misschien veertig jonge mannen en vrouwen. Nog jong, begin twintig, eind twintig, een paar oudjes waren toen al begin 30 en enkelingen zelfs nog ouder dan dat.
Iedereen was op verschillende manieren politiek en maatschappelijk betrokken en actief. In de moskee, bij studentenverenigingen, als ondernemer, bij maatschappelijke organisaties, als vader, als moeder, in het onderwijs of in de buurt.
NIDA was toen nog niet meer dan een hoop, een wens, een droom. Er was nog geen officiële naam, nog geen officiële leider, nog geen programma. Maar iedereen deelde wel diezelfde droom, dat gevoel, diezelfde noodzaak.
En iedereen wilde wel bijdragen. Ieder op zijn manier. Maar zeker toen was er bij iedereen ook wel een zekere terughoudendheid. Aan mensen die wilde meedenken geen gebrek.
Maar uiteindelijk moest er vooral ook iemand de kar gaan trekken. De kudde leiden.
Iemand die daadwerkelijk een stem zou geven, aan dat wat we allemaal voelden.
Iemand met de skills, die het kan, iemand met een goede naam bij de gemeenschap en in de politiek en ook nog eens iemand met het lef, met de ballen, om het te doen.
De stem die zou verwoordde wat we allemaal voelden, dat is Nourdin. Onze oproep, jouw stem. En we konden geen betere stem, geen beter persoon wensen, dan Nourdin om dit te doen. Zonder Nourdin zouden we hier nu niet staan. Niet omdat dit nu een receptie is ter ere van Nourdin, maar ook omdat NIDA er nu niet zou staan, zonder Nourdin.
En zoals ik al zei, ze zeggen wel eens de beste leiders staan op, of de beste leiders worden gekozen, maar in het geval van NIDA en Nourdin toen is het: de beste leider wordt gedwongen.
Ik weet nog hoe we op een gegeven moment met een paar van ons op het kerkpleintje voor de Laurenskerk zaten en we Nourdin zowat aan het chanteren waren, kinderen die erbij werden getrokken en op het spel werden gezet om Nourdin over te halen om het te doen. “Doe het voor mijn kinderen” werd er gezegd.
Ik had toen nog geen kinderen waarmee ik hem kon chanteren, ik kon hem niet zo veel bieden, behalve dat ik hem smeekte om het te doen en zei dat ik ze tas zou dragen. En zo geschiede.
Hoewel ik je altijd zo goed mogelijk probeerde te ondersteunen, en altijd het beste met je voor heb, ben ik zeker niet de makkelijkste, ook voor jou niet. Ik ben vaak kritisch en ik ben van nature ook niet altijd zo complimenteus. Na een super goed LIVE-debat gaat het terug in de auto toch nog ook vaak over de verbeterpuntjes, hoe het de volgende keer nog beter kan.
Samen met Smahane onze campagneleider en persvoorlichter vormde we een Driehoek waarin het er vaak pittig en vurig aan toeging. De groepsafbeelding van de Driehoek is een foto van een scherpschutter. Een amazigh strijder die zich verdedigt tegen Spaanse kolonisten. We waren samen vlijmscherp naar buiten, en konden ook scherp zijn naar elkaar, maar altijd met de beste bedoelingen voor elkaar en voor NIDA.
En de reis was zeker niet makkelijk, soms ook lelijk, het politieke wereldje is niet het mooiste plekje op aarde. Maar ik geloof dat je er het mooiste van hebt gemaakt. Mooier kon je de politiek niet maken. Ik ben dankbaar dat ik zo veel waardevols met jou, met jullie heb mogen meemaken. Ik heb ontzettend veel geleerd. Daar zal ik jou en ook Smahane altijd dankbaar voor blijven.
Ons whatsapp-groepje die Driehoek is de laatste maanden een stuk stiller dan voorheen. Ik geloof dat dit ook bijdraagt aan de welverdiende rust. De afgelopen zeven bijna acht jaren ben je binnen NIDA en binnen de Driehoek dag in dag uit, te pas en te onpas gestoord met ditjes en datjes, actiepuntjes, verbeterpuntjes, gezeik, gedoe… Al die appjes die opbliepen op je beeldscherm terwijl je net even op de bank zit, in bed, of op de wc, ze zijn om gek van te worden. Ik hoop dat je vooral het positieve en mooie zal blijven herinneren, koesteren en meenemen.
Vandaar dit kleinigheidje, om op te hangen, boven jullie bank, jullie bed of… (omslagfoto)
Thnx voor alles, love U!
