Op zaterdagnacht (lokale) tijd vond er een schietpartij plaats in een nachtclub in de Amerikaanse stad Orlando. Hierbij kwamen vijftig mensen om het leven en nog eens 53 mensen raakten gewond. In Rotterdam hebben enkele honderden mensen de slachtoffers van de schietpartij herdacht.
Rotterdammers zijn betrokken met de wereld en terecht. Publieke bijeenkomsten voor onder meer Parijs, Istanbul, Ankara, Syrië, Gaza, Brussel, de Oeigoeren, Peshawar, vanavond Orlando.
Acties tegen islamofobie, antisemitisme, homohaat, seksisme en racisme. Naast strijdliederen voor rechtvaardigheid, tegen bloedvergieten en onderdrukking, hoor je bij elke bijeenkomst hetzelfde liedje: waar blijft de ‘ander’ met zijn verontwaardiging?
Met dezelfde toon reageert ‘de ander’ doorgaans: ‘Oh en waar was jij dan, toen en toen?’ Al dan niet aangevuld met verwijten als ‘ja maar, zij discrimineren zelf ook’, ‘ja mar zij zijn ook geen engelen’, ‘de dader was zelf één van hen’, ‘wanneer komen jullie dan ook op voor die en die’, ‘boycot dan ook dit en dat’, noem het allemaal maar op.
Ondertussen is vrijwel iedereen selectief in zijn verontwaardiging en zijn er maar heel weinig personen of partijen die bij iedere bijeenkomst of strijd zich principieel en consistent verzetten tegen iedere vorm van onrecht, bloedvergieten en onderdrukking.
Dit is misschien ook te veel gevraagd en dit is ook begrijpelijk. Maar laten we beginnen te proberen zelf bewuster te zijn van onze eigen selectieve verontwaardiging, voordat we die een ander verwijten.
En nee, ook NIDA is niet gevrijwaard. En nee, ook deze boodschap is niet meer of minder gericht aan één of andere specifieke ‘groep’. Dit gaat niet om groepen. Dit geldt evengoed voor ieder mens. Deze strijd gaat om principes en idealen, dat is het ‘m nou juist.