De afgelopen weken hebben zich verschillende actualiteiten voorgedaan die te maken hebben met oorlogsmisdaden en het schenden van mensenrechten. Zowel in Palestina als in Irak en Syrië. Ook gingen de actualiteiten over de vele maatschappelijke betogingen als reactie hierop. De media hebben ervoor gekozen om dit als een etnisch, zelfs religieus conflict te presenteren. Zo zijn het de joden tegen de moslims (Palestina) of de “allochtonen” tegen de “autochtonen” (Schilderswijk).
Je zou bijna geloven dat onze samenleving tot op het bot verdeeld is langs etnische lijnen. Je zou bijna denken dat “allochtonen” en “autochtonen” elkaar naar de nek staan. Een kwestie van tijd totdat de bom barst, wordt er gezegd. De realiteit is echter, zoals zo vaak, veel weerbarstiger. Het klopt dat onze samenleving met betrekking tot verschillende standpunten zich in verschillende samenstellingen laat indelen. Mensen zijn ergens voor of ergens tegen naar gelang het onderwerp. Deze verdeling loopt nooit langs strikte etnische of religieuze lijnen zoals sommigen ons willen doen geloven. Precies hierin schuilt het gevaar.
Ik zie hoe de politiek door sommigen wordt gebruikt om ons voor elkaar bang te maken. Om groepen tegen elkaar op te zetten. Hoe er wordt ingespeeld op angst om zo ons hart en verstand te vertroebelen. Angst voor mensen die er anders uitzien dan wij, mensen die anders denken dan wij of mensen die een ander geloof hebben dan wij. Laat duidelijk zijn dat racisme, seksisme, homofobie, antisemitisme en islamofobie allen kinderen zijn van discriminatie en haat. Je kunt en mag geen onderscheid hierin maken. Toch gebeurt dit. Dit zien wij terug in de selectieve verontwaardiging van met name politici die het ene slachtoffer boven het andere of de ene haat boven de andere verkiezen. Politici die dit doen, laat ik maar gewoon hardop denken, zijn ethiekloze handelaren in selectieve angst of verontwaardiging. Deze houding verdeelt en vergiftigt onze samenleving. Tegen hen zeg ik gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid en liefde zijn de wegen.
Zolang politici (als ook media) onderscheid blijven maken tussen bijvoorbeeld jodenhaat en moslimhaat verliezen zij elke morele basis waarop zij zich soms beroepen. Wanneer dezelfde personen blijven spreken over allochtonen en autochtonen zal de psychologische kloof altijd stand houden. Wij praten elkaar op deze manier een virtuele werkelijkheid aan, die al decennia resulteert in wij/zij denken. Noch de zogenoemde “allochtone” noch de “autochtone” groep is monoliet! Deze psychologische gijzeling duurt te lang en produceert niets anders dan wrange vruchten. Angst, marginalisering en uitsluiting. Een ongekende kweekvijver voor racisme, criminaliteit en radicalisering.
Desondanks. Wie vandaag de dag een wandeling door de straten van Rotterdam zou maken, kan met eigen ogen aanschouwen dat jonge Rotterdammers van autochtone, Marokkaanse, Turkse, Surinaamse, Antilliaanse, Pakistaanse, Kaapverdiaanse, eigenlijk alle komaf elkaar letterlijk broer en zus noemen. Zij zitten naast elkaar in de schoolbanken, zij bikkelen op dezelfde werkvloeren en zij delen elkaars geheimen en lief en leed. Maar boven alles delen zij dezelfde liefde voor hun stad. Rotterdammers. Rotterdammers zijn het. Op deze nieuwe generatie heb ik mijn hoop gevestigd. Deze jongeren kunnen ons allen een lesje leren in hoe om te gaan met diversiteit. In hoe je van elkaars talen een unieke Nederlandse vocabulaire kunt ontwikkelen. In hoe jezelf te herkennen in de ander ongeacht zijn of haar oorsprong. Kruisbestuiving. Is het niet zo dat wij in de ogen van de ander onszelf weerspiegeld zien? De opgave is om altijd op zoek te gaan naar de juiste balans tussen diversiteit en gemeenschappelijkheid. Waar mogen wij van elkaar verschillen en waar vinden wij elkaar? Onze toekomst en die van onze kinderen is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Slagen wij, dan slagen wij allen. Falen wij, dan falen wij allen faliekant!
Geachte politici, beste collega’s, zullen wij elkaar helpen in deze maatschappelijke opgave en onze kinderen niet meer voor de voeten lopen? Stop ze niet langer in hokjes, want je ontneemt ze zo de ruimte om het beste uit zichzelf en elkaar te halen. Kwalijker dan dat, je berooft ze van hun rijke veelkleurige identiteit! Dat, mijn beste collega’s is een misdaad van de hoogste orde. Dat moet strafbaar worden gesteld. Nog meer dan het materialisme waarmee wij worden omringd is onze menswaardigheid en identiteit het meest waardevolle en grootste goed. Indien u zichzelf niet in staat acht om staatsburgers voortaan aan te spreken op hun burgerschap en gedrag in plaats van hun etniciteit, cultuur of religie, dan zeg ik u: schuif aan de kant! Schuif aan de kant en maak ruimte voor de toekomst. Onze toekomst die dit moeiteloos wel kan. Zodat de tijd de bom nooit zal doen barsten.
Nourdin el Ouali
Politiek leider NIDA
Dit opiniestuk verscheen op www.wijblijvenhier.nl