De provocerende aankondiging van het ‘vijfde colonne’-debat van Leefbaar Rotterdam aanstaande maandag, roept bij Nourdin El Ouali de vraag op of het als deelnemer aan dit debat wellicht beter is om zich hieruit terug te trekken:
Hoe dieper in de onderbuik, hoe moeilijker het wordt om de weg richting hart en hoofd weer terug te vinden. Ik wil een partij als Leefbaar met haar diepe onderbuik niet opgeven. Hoe verleidelijk en makkelijk dat soms ook is. Zelfs al daalt het niveau soms voorbij de onderbuik tot in de riolen. Uiteindelijk zie ik ieder mens als familie en iedere Rotterdammer als mijn buur. Ook al zit iemand diep in de put. En ruikt ie ernaar. En kan ik er moedeloos van worden. Samen moeten we het doen. We kunnen ons niet anders permitteren.
Als een losgeslagen puber die de weg kwijt is, op zoek naar aandacht, onbewust op zoek naar hulp, provoceert Leefbaar ‘de ander’ en zoekt het de confrontatie. In de hoop dat ‘de ander’ zich afkeert. In de hoop zo ‘de ander’ de schuld te kunnen geven van gemeenschappelijk, dan wel eigen falen. Onverantwoord. Voor je het weet zelfs gevaarlijk.
Hart en hoofd zijn hiertegen nodig. Geen hard hoofd. Een revolutie van vertrouwen is hiervoor nodig. Meer begrip, respect en menswaardigheid is nodig. En hoewel dit er bij Leefbaar in aanloop naar dit ‘vijfde colonne’-debat niet in lijkt te zitten, weet ik zeker dat Leefbaar het wel in zich heeft. In ieder geval bij een aanzienlijk deel van haar achterban. Die overtuiging en hoop zal ik altijd houden. En ik zal er al het mogelijke aan doen om het positieve eruit te halen. Door tenminste het gesprek hierover aan te gaan. Of dit in ieder geval te proberen. En nee. Dat Leefbaar zelf zich eerder terugtrok uit een racisme/zwarte piet-debat met NIDA is geen reden om ons nu ook terug te trekken. Integendeel.
Aldus Nourdin El Ouali.